پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

محمدرضا یزدیان تنها بازمانده ۱۷۵ غواص خط‌ شکن عملیات کربلای چهار بوده که دی ماه ۱۳۶۵ دست بسته به شهادت رسیدند. محمدرضا یزدیان صد و هفتاد و ششمین غواص کربلای چهار است که زنده ماند تا خاطرات زنده به گور کردن ۱۷۵ شهید غواص را بازگو کند. ۱۷۵ غواص با دستان بسته در عملیات کربلای ۴ به شهادت رسیدند و زنده به گور شدندو پیکر این شهدا سال ۹۴ پیدا شد.حاشیه ها، شایعات و شائبه های زیادی از کربلای چهار مطرح است. سوال اینجاست که کربلای چهار را باید با دید رشادت ها ببینیم یا آسیب شناسی از ضعف فرماندهی این عملیات داشته باشیم. آیا بهتر نیست بجای مقدس سازی های افراطی،آسیب شناسی های منجر به عبرت آموزی را در دستور کار قرار دهیم. یادمان نرود که خیلی ها دوست دارند کم صلاحیتی های خود را پشت پرده مقدس سازی ها در عملابت کربلای چهار، مخفی کنند.

حدود ۳۵۰۰ زن به عنوان نگهبان در اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها کار می‌کردند و همه آن‌ها کار خود را در راونسبروک شروع کرده بودند. بسیاری از آن‌ها به اردوگاه‌های مرگ دیگر مانند آشویتس- برکناو یا برگن- بلزن منتقل شدند و به کار ادامه دادند.

«محمدرضا یزدیان» آزاده‌ی اهل قلم مشهدی، بعد از اینکه در سال ۶۹ به وطن بازمی‌گردد، دست‌نوشته‌هایی را که در دوران اسارت به‌سختی همراه خود جاساز کرده بود، به رشته تحریر درمی‌آورد و اولین کتاب خاطرات خود را با نام «بازماندگان نیمه جان» به چاپ رساند.

آرنت در کتاب خود حکومت‌های تمامیت‌خواه نازیسم و استالینیسم را پدیده‌ای مدرن می‌داند که ریشه‌های آن را باید در تحولات تاریخی و فرهنگی جست جو کرد که به پیدایش جامعه مدرن انجامیده، و مهم‌ترین ویژگی حکومت‌های توتالیتر قرن بیستم را امپریالیسم، نژادپرستی، یهودستیزی، و کوره‌های آدم سوزی می‌داند. یکی از مهم‌ترین نکاتی که آرنت در توصیف حکومت‌های تمامیت‌خواه شرح می‌دهد این است که، خشونت‌های توتالیتاریسم فقط با رجوع به خصلت قانونی و ایدئولوژیک آن‌ها فهمیدنی است. در چهارچوب ایدئولوژی توتالیتر هر عملی، هرقدر غیرانسانی و نفرت‌انگیز، تابع اصول کلی مقبول است.

مهم نیست که چقدر در مورد جنگ جهانی دوم می‌دانید یا فکر می‌کنید که می‌دانید، اما چیز‌های وحشتناک زیادی در مورد این جنگ خانمان سوز وجود دارد.